Zelfvergeving
Zelfvergeving. Waarom is dat zo lastig? Zoals ik al eerder zei kreeg ik de afgelopen dagen een mail van een collega dat ze vond dat ik me onprofessioneel had gedragen. Normaliter zou ik daar dagen van slag van zijn. Mijn interne criticus zou in zijn handjes wrijven en me er flink van langs geven. Hij zou me elke hoek van de kamer laten zien. En niet alleen overdag, ook ’s nacht was hij schrikbarend aanwezig. Hij bleef me er maar aan herinneren wat voor verschrikkelijks ik had gedaan, wat voor onvergeeflijke dingen ik had gedaan. En hij stond al klaar in de startblokken.
Zelfvergeving?
Maar ho eens even, bedacht ik me, ik heb een programma geschreven over vergeving. Zou dat ook goed werken voor zelfvergeving? Zou ik me dan sneller weer beter voelen? Dat zou zeker fijn zijn want ik was er wel klaar mee als iemand kritiek op me had dat ik mezelf er dan zo voor langs gaf.
Vertrouwen in het proces
Dezelfde stappen die ik eerder had gebruikt om anderen te vergeven, deed ik nu naar mezelf toe. De eerste deed ik met behulp van mijn interne criticus. Ik gaf hem alle ruimte en hij mocht er even helemaal zijn. Mijn gevoelens zakten naar een minimum. Ik ging me verdrietig voelen en een complete mislukking. Ik wist dat dit zou gebeuren, maar ook dat dit tijdelijk zou zijn. Door de volgende stap ging ik me al weer wat beter voelen.
Emoties veranderen
Door stap voor stap mijn programma te volgen ging ik mezelf (gelukkig) weer beter voelen en uiteindelijk was de lading er af, zoals ik dat noem. Er was geen schaamte meer, er was geen schuldgevoel meer. Ik kon het zien voor wat het was; een fout die ik had gemaakt. Er hing geen emotie meer omheen en daarom kon ik haar een mail sturen met mijn welgemeende excuses. En dat voelde wel goed. Ik kon het loslaten en ik heb er geen minuut minder om geslapen.
