Het leven is net als een tuin, zo heb je alles op orde en zo raakt alles weer overwoekerd
In deze coronatijd dat we allemaal binnen moeten blijven zit ik buiten. Op mijn bankje. In de tuin. Het zware voorjaarswerk is gedaan. De modder en compost is door de aarde van de moestuin geschept. Planten zijn versjouwd naar andere gedeeltes van de tuin en nu ligt alles er netjes bij. De plantjes en zaadjes zijn geplant en nu is het wachten op hoe het zich gaat ontwikkelen. Ik bedenk, als ik daar zo op dat bankje zit, dat het leven net zoals een tuin is. Het ene moment ziet alles er nog goed uit, heb je alles op orde en het volgende moment komen de kopjes van het onkruid al weer boven kijken. Als je dat niet aanpakt kant je hele tuin overwoekeren en dat wat je geplant hebt totaal ondersneeuwen.
Herkenbaar?
Herken je dat? Dat je het onkruid laat woekeren? Dat je niet meer ziet wat je geplant (gepland ) hebt? Is het verdwenen?
Leren om te kunnen vergeven
Ik heb de afgelopen tijd zware werkzaamheden gedaan. Het was zwaar maar ik heb het wel met veel enthousiasme gedaan. Ik heb bergen werk verzet. In mezelf. Ik ben met veel vallen en gelukkig met nog meer opstaan bezig geweest om al mijn oude haat en wrok gevoelens op te ruimen. Er was iets gebeurd waardoor al deze oude gevoelens en gedachten weer naar boven kwamen. En er zijn periodes geweest de afgelopen weken dat ik niet verder leek te komen maar ik heb niet opgegeven. Ik ben door blijven spitten en op een dag vielen de puzzelstukjes op hun plek waardoor ik de laatste stap van vergeven kon zetten.
Door het veranderen van mijn verhaal ben ik nu vrij
Het had te maken het veranderen van mijn verhaal. (waarover later meer). Mijn haat en wrok zijn verdwenen. Ik kan er nu aan denken zonder van de kaart te zijn, zonder kwaad of verdrietig te worden. Het is niet meer belangrijk. Het is neutraal geworden. Ik heb hen vergeven. Ik ben vrij.
En nu maar wachten hoe het zich in de toekomst gaat ontwikkelen.
