Fouten erkennen.
Mijn fouten erkennen. Waarom is dat zo moeilijk? Mijn intentie was toch goed? Tot mijn schrik kreeg ik gisteren een email van een collega van mij dat zij vond dat ik me onprofessioneel gedragen had. Oh oh, dat was niet mijn bedoeling natuurlijk. Dus als de wiedeweerga haar een email gestuurd met mijn excuses, maar ………
Een halfhartig excuus
En toen volgde er een excuus waarom ik had gedaan wat ik had gedaan en waarom het in mijn ogen wel goed was. Hier had ze natuurlijk niks aan. Het is op deze manier ook niet een echt excuus. Het is een halfhartig excuus en dat wordt ook zo gezien. Dit betekend dat ik haar waarheid niet erken en dat ze zich steeds weer zal gaan verdedigen.
Ga na wat je denkt en voelt
Het voelde na dit excuus daarom ook nog steeds niet goed. Ik schaamde me en voelde me schuldig. Ik had het gedrag vertoont om duidelijkheid te scheppen maar dat was duidelijk niet gelukt. Excuses gaan over het erkennen van een gevoel van de ander. De ander voelt zich benadeeld door jou. Die wil door jou gezien worden. En dat heb je te erkennen. Dat zijn excuses. Niets meer en niets minder.
We maken allemaal fouten
En het is mooi als je daar dan ook nog iets van kunt leren. Ik heb haar daarom nog een mail gestuurd met mijn excuses voor mijn in mijn beoordeling. En mijn conclusie die ik daarover heb getrokken. Wat ik er dus van had geleerd.
Erken de fout en zie wat er gebeurt
Ik kreeg een aantal dagen een vriendelijk mailtje terug dat ze mijn excuses aanvaarde en dat ze bekende dat zij ook regelmatig fouten maakte en dat dit ons menselijk maakt. Pfoeh, gelukkig. Het contact was weer hersteld. We konden weer door 1 deur. En als ik eerlijk ben voel ik nu een hechtere band met haar want je kwetsbaar opstellen (wat een excuus is) brengt nabijheid.
